In 2024 is het vijftig jaar geleden dat de componist Frank Martin overleed. Reden voor het Deventer Vocaal Ensemble en Kamerkoor Decamerone uit Utrecht om in een bijzondere samenwerking zijn prachtige Messe pour double chœur a cappella op het programma te zetten.

Martin schreef deze veeleisende mis als een ‘aangelegenheid tussen God en hem’. Toen het werk voltooid was borg hij het dan ook op in een bureaula, om het er pas veertig jaar later weer uit te halen. Sindsdien is de mis niet meer weg te denken uit het koorrepertoire.

De kunstenaar die niet uit een behoefte aan bekendheid of complimenten werkt, maar alleen voor zichzelf – je zou het de meest pure vorm van kunst kunnen noemen. We combineren de mis van Martin met werken van andere componisten op gedichten van Rainer Maria Rilke. Ook bij deze dichter is de ingetogen introspectie nooit ver te zoeken. In het gedicht Was mich bewegt betoogt Rilke dat ideeën en creaties nooit gehaast mogen zijn, maar altijd de tijd moeten krijgen om tot volle wasdom te komen, alvorens ze het levenslicht zien – precies zoals Martin het zijn mis toestond.

Decamerone zingt, bij wijze van pop-up concertjes als opmaat naar de Paastijd, twee keer een kort programma in de refter van het Museum Catharijneconvent in Utrecht. Op het programma staan delen uit het motet Jesu, meine Freude, en een aantal koralen uit de Matthäus Passion, beide van Johann Sebastian Bach.

De tijden zijn 14:30 en 15:30. Voor de toegang tot het museum gelden de normale toegangsprijzen (de museumkaart is geldig). De toegang tot de concertjes zelf is vervolgens gratis. Het programma duurt ongeveer een half uur.

We zien u graag in het museum!

Water is zowel onze beste vriend als onze ergste vijand – het is onmisbaar voor het al het leven, maar brengt ook dreiging en ondergang. Een dankbaar onderwerp voor veel dichters en componisten!
In Water night van Whitacre is het water in al haar beweeglijkheid een metafoor voor de liefde waaraan men zich kan laven, terwijl Barber in zijn bootje het water juist opvoert als de enige plek waar hij over een mislukte relatie kan vertellen. Ook bij Edward Elgar gaat het over verdriet. In The fountain zijn de tranen nog nét hoorbaar in de zwijgende schaduwen op een verder toch zonovergoten dag, terwijl The shower smeekt om een huilstortbui om het versteende hart weer wat los te weken en tot bloei te brengen. Stanford schetst een korte weerspiegeling van een vogel in het water, een beeld net zo mooi maar ook zo vluchtig als het leven zelf.
De zee als deinende, onaflatende oerkracht horen we prachtig verklankt in het imposante Laine veereb van Veljo Tormis (in het Ests) terwijl het in de vierdelige suite Lauluja mereltä van Sallinen (in het Fins) gaat over de doodsdreiging die onlosmakelijk verbonden is met diezelfde zee. Vaughan-Williams gooit het daarentegen over een vrolijker boeg in zijn Five English folksongs, en verhaalt o.a. over romantische ontmoetingen op stranden en oevers.
We sluiten af met een prachtig gebed voor onze aarde van de Utah-indianen uit Noord-Amerika van Ešenvalds, voor koor, marimba en met water gevulde kristallen glazen!