Water is zowel onze beste vriend als onze ergste vijand – het is onmisbaar voor het al het leven, maar brengt ook dreiging en ondergang. Een dankbaar onderwerp voor veel dichters en componisten!
In Water night van Whitacre is het water in al haar beweeglijkheid een metafoor voor de liefde waaraan men zich kan laven, terwijl Barber in zijn bootje het water juist opvoert als de enige plek waar hij over een mislukte relatie kan vertellen. Ook bij Edward Elgar gaat het over verdriet. In The fountain zijn de tranen nog nét hoorbaar in de zwijgende schaduwen op een verder toch zonovergoten dag, terwijl The shower smeekt om een huilstortbui om het versteende hart weer wat los te weken en tot bloei te brengen. Stanford schetst een korte weerspiegeling van een vogel in het water, een beeld net zo mooi maar ook zo vluchtig als het leven zelf.
De zee als deinende, onaflatende oerkracht horen we prachtig verklankt in het imposante Laine veereb van Veljo Tormis (in het Ests) terwijl het in de vierdelige suite Lauluja mereltä van Sallinen (in het Fins) gaat over de doodsdreiging die onlosmakelijk verbonden is met diezelfde zee. Vaughan-Williams gooit het daarentegen over een vrolijker boeg in zijn Five English folksongs, en verhaalt o.a. over romantische ontmoetingen op stranden en oevers.
We sluiten af met een prachtig gebed voor onze aarde van de Utah-indianen uit Noord-Amerika van Ešenvalds, voor koor, marimba en met water gevulde kristallen glazen!